Ongeveer twee maanden geleden begon ik er aan. Aan een mooi blauw kleedje met rode voering.
Eerst zorgvuldig de stoffen uitgezocht, een model gekozen en met goede moed de patroondelen geknipt.
Tot daar ging alles vlot. Maar toen begon ik zoals gewoonlijk te stressen... Want het moest echt wel in orde zijn deze keer.
Tientallen keren ben ik er aan begonnen en heb ik het na een kwartiertje weer weggelegd. Maar we zijn er toch geraakt!
Op Kerstdag was het dan zover, ze mocht haar nieuwe kleedje aandoen. Het enthousiasme van haar kant was beperkt... En bij het openmaken van het eerste kerstcadeautje (een pyjama) werd er snel van tenue gewisseld.
Op nieuwjaardag dan maar opnieuw geprobeerd. En toen wilde ze het zelfs niet aandoen!
Het kleedje bleef in de kast hangen tot vanmorgen. Want vandaag was ze vastbesloten: dit kleedje zou ze aandoen om naar school te gaan!
Ik zei niet neen want geef toe, een kleedje dat zo veel bloed, zweet en tranen (bij wijze van spreken hé) heeft gekost, moet toch gedragen worden.
En zo vertrok ze, heel tevreden, met haar nieuw kleedje naar school. Klaar om haar zusje te begeleiden op haar eerste schooldag!
